Milaan - San Remo, 300 kilometer	\| Rob van Zetten \|
	\| publ. 1 dec 2005 \|
Na 2 reisdagen in de bus stond direct de langste klassieker van de week op het programma. Het ontbijt stond om 05.00 uur reeds klaar waarna we om 05.45 uur richting het Velodrome B.I.G. Via di Vittorio reden. Daar ter plekke snel de fietsen prepareren en de zakken vol eten gestopt. Om 06.45 uur vertrokken we gezamenlijk om direct na 500 meter de eerste pijl te missen.... Na 20 minuten waren we ruim 8 kilometer verder terug bij de bus voor de herstart!
Start bij Velodrome B.I.G. in Milaan Enigszins onrustig werd er al snel behoorlijk doorgereden op de Po-vlakte alwaar we met een redelijk grote groep bij de eerste stempelpost op zo`n 90 kilometer arriveerden. Hierna vertrokken we richting de Turchino wat naast de tegenwind normaal de eerste hindernis zou zijn. Maar in deze 70 kilometer wist men een zeer heuvelachtig verkeersluw deel te vinden (de profs hebben het makkelijker!). Onderaan de Turchina was het kwik al opgelopen tot 34°C. Na een lange klim bereikten we de top waar de 2e post was (160 km). Intussen besloten Alexander en ik los van elkaar verder te gaan zodat we ons eigen tempo konden blijven rijden. Na de klim was een prachtige afdaling naar de Middellandse zee een prachtige beloning. Onderaan de afdaling in Genova restte nog slechts 140 kilometer over de kustweg, ook wel de bloemenrivièra genoemd. Deze strandweg was op zondag door het enorme hete weer belachelijk druk. Ik wist niet dat er zoveel scooters en motoren
bestonden. Het was dus opletten geblazen, zeker gezien het feit dat menig Italiaanse schone langs de vele boulevards stond. Hierdoor was het concentreren op de route nog lastiger, maar wel een welkome afleiding in het afzien. Intussen bleef de weg maar slingeren langs prachtige plaatsen met regelmatig een stevige klim over een zogeheten Capo. Na een laatste controle op 230 kilometer restte nog de laatste 80 kilometer met de zwaarste Capo`s waaronder de Cipressa en de Poggio waarvan de laatste op 303 kilometer nog begon. Ik moet zeggen dat ik me wel eens beter heb gevoeld in mijn leven. De laatste afdaling nam ik voorzichtig gezien de staat van het asfalt en de vermoeidheid. Na 310 kilometer kwam ik aan bij het hotel alwaar ik kon genieten van het zwembad, waarvan uit ik uitzicht had op de beklimming van de Poggio. Nog vele jongens uit de groep omhoog zien gaan waarvan de laatste om 22.00 uur binnen kwam.